Gerhart Hauptmann w jednym z najsłynniejszych swoich dramatów wysuwa na plan pierwszy nędzę i bunt tkaczy śląskich z 1844 roku. Konflikt w dramacie opiera się na przeciwstawieniu biedy tkaczy bogatemu światu fabrykanta Dreißigera. Bunt narasta stopniowo i rozładowuje się ostatecznie w gwałtownej rewolcie. Już w pierwszym akcie słychać poruszenie, szepty i szmer niezadowolenia. Nowatorstwem w sztuce są sceny zbiorowe. Bohaterem dramatu jest masa, z której kolejno wyłaniają się indywidualni bohaterowie.

 Moritz Jäger:
"Już ja bym tym fabrykanckim pluskwom zanucił odpowiednią piosenkę. Ja tam się nie boję !"

Pastor Kittelhaus:
"Żebym tylko wiedział, co w tych ludzi weszło."

Pfeifer:
"Kto dobrze tka - pieniążki ma !"

Dreißiger:
"Interesa idą podle, o tym sami wiecie. Zamiast zarabiać - dokładam."

Ansorge:
"Jak mi zabierasz mój domek, to ja ci zabieram twój."

Baumert:
"Jak bieda, to się nieszczęścia sypią bez ustanku, że i ratunku nie ma."

Hilse:
"Tutaj posadził mnie mój Ojciec niebieski."

Becker:
"Pan mi tu nie będzie rozkazywał, żebym był cicho."