W 1952 roku Tkacze otwierają festiwal teatralny w Recklinghausen. Inscenizacja Boleslawa Barloga z 1952 roku zostaje przyjęta owacjami: scenograf Caspar Neher stworzył "majstersztyk prawdziwej atmosfery", a reżyser pokazał ludzi w "trybach historii". Po tej historycznie zorientowanej inscenizacji Barloga, Tkacze ponownie zostają wystawieni w 1962 roku w ramach festiwalu w Zagłębiu Rury. Hans Schalla uwalnia dramat od naturalizmu i krytyki społecznej. W oszczędnej scenografii Maxa Fritzsche Tkacze stają się abstrakcyjną parabolą, która znajduje uznanie u krytyków jako "wielogłosowa litania bezgranicznego zwątpienia".

fotografie: