Dramat "Tkacze" awansuje w Republice Weimarskiej do miana klasyki teatru. Karlheinz Martin i Leopold Jessner nadają sztuce nowe akcenty, które zrywają z dominującym stylem naturalistycznym. Dla Martina charakterystyczne są pełne ekspresjonistycznego patosu sceny zbiorowe. W 1921 roku reżyser wystawia Tkaczy w berlińskim Teatrze Wielkim, w 1922 roku w Hali Stulecia we Wrocławiu i w 1930 roku ponownie w Berlinie. Jego "symfonie gigantów" zostają skrytykowane przez recenzentów jako zbyt pompatyczne i przejaskrawione.

fotografie: